Sultan Alparslan'ın Vasiyeti

Malazgirt’te yapılan bu savaştan önce askerlerini toplayan Alparslan atından inerek secdeye varmıştı ve; “Ya Rabbi! Seni kendime vekil yapıyor; azametin karşısında yüzümü yere sürüyor ve senin uğrunda savaşıyorum. bana yardım et”, diye dua etmişti.

Sonra atına binerek askerlerine dönmüş ve; “Ey askerlerim! Eğer şehid olursam bu beyaz elbise kefenim olsun,” demişti.

Avrupa’da yankılanan bu büyük zaferden sonra başka bir seferde teslim aldığı kalenin Yusuf adındaki hain komutanı Sultan Alparslan ’ın huzuruna çıkarıldığı sırada Sultan’a hücum edip, hançer ile yaraladı. Yusuf’u ise derhal öldürdüler.

Fakat Sultan Alparslan da aldığı yaralardan kurtulamadı. Dört gün yatağında ağır yaralı yattıktan sonra, 25 Ekim 1072 tarihinde şu sözleri ile gözlerini ebediyyen yumdu;

“Akıllı ve tecrübeli bir adamın bana iki nasihati vardı. Birincisi: kimseyi hakir görmemek. Diğeri de kendi kuvvetiyle gururlanmamak. Her ne zaman düşman üzerine azmetsem, Allahü tealaya sığınır, O’ndan yardım isterdim. Dün bir tepe üzerine çıktığımda, askerimin çokluğundan, ordumun büyüklüğünden bana, ayağımın altındaki dağ sallanıyor gibi geldi. “Ben, dünyanın hükümdarıyım. Bana kim galip gelebilir?” diye bir düşünce kalbime geldi. İşte bunun neticesi olarak, cenab-ı Hak, aciz bir kulu ile beni cezalandırdı. Kalbimden geçen bu düşünceden ve daha önce işlemiş olduğum hata ve kusurlarımdan dolayı Allahü tealadan af diliyor, tövbe ediyorum. La ilahe illallah Muhammedün Resulullah!...”  diyerek şehid oldu.